Son Kapı, Birlikte Başarı ve Yeni Bir Yol
Ensar ve Kiko, tapınağın son kapısını açmanın ne kadar büyük bir sorumluluk olduğunu anlamıştı. Daha önce karşılaştıkları o gizemli oda ve son kapı, tek başlarına altından kalkamayacakları bir meydan okumaydı. Ensar, kahvedeki tahta masanın başında oturmuş, haritayı inceliyordu. “Bu sırrı çözmek için herkesin yardımına ihtiyacımız var. Aile birliğimizle başarabiliriz,” dedi. Kiko, gözleri parlayarak odada zıpladı: “Evet, abi herkes bir kahraman olacak, değil mi? Dede Mustafa, Ecenaz, amcalar, yengeler… Hepimiz” Ensar gülümseyerek başını salladı ve plan yapmaya koyuldu.
Baba Esad, hemen telefona sarıldı ve İstanbul’daki Amca Habib ile Yenge Esra’yı aradı: “Bize katılmanız lazım, bu büyük bir macera. Çocukların keşfi köyümüzü değiştirebilir.” Amca Habib, “Tabii ki geliriz, ama bu iş için kalabalık bir ekip şart,” diyerek diğer dostlarını da davet etmeye karar verdi. Ensar, köyde Dede Mustafa’yı bulmak için kahveye koştu; Kiko ise Ecenaz’a haber verdi: “Haritaları çözecek birine ihtiyacımız var, sensiz olmaz!” Anne Amine, Öğretmen Gülseren ve Öğretmen Veysel’i aradı: “Siz de gelin, bu keşif köyümüzün tarihini aydınlatacak.” Ertesi sabah, ekip toplanmaya başladı.
Baba Esad, Sivas Havalimanı’na gün doğmadan vardı. Uçak iniş yaptığında, karşısında Amca Habib, Yenge Esra, Amca Barış, Yenge Duygu ve Amca Çağatay’ı gördü. Amca Habib, omuzlarını dikleştirip, “Bu kadar büyük bir sırrı çözmek için dostlarımı da getirdim. Hep birlikte başaracağız!” diyerek gülümsedi. Baba Esad, bu kalabalık ekiple gurur duydu; havaalanının soğuk beton zemininde bile içini bir sıcaklık kapladı. Köyde ise Ensar, Dede Mustafa’yı camiden çıkarken yakaladı. Dede Mustafa, dimdik duruyor, gözlerinde yılların bilgeliği parlıyordu. “Dede, senin eski yazıları okuma bilgin olmadan bu iş olmaz. Lütfen bize katıl” dedi Ensar. Dede Mustafa, “Tapınağın sırlarını çözmek için yaşlı kemiklerimi bile taşırım, evlat,” diyerek kararlı bir adım attı. Ecenaz da yanlarına geldi, elinde bir defterle: “Haritalar ve şifreler benden sorulur. Ben hazırım.”
Tapınağa Yolculuk ve İlk Aşama: Dar Tünel
Ertesi sabah, güneş henüz doğarken ekip tapınağa doğru yola çıktı. Daha önceki zorlu patikaları hatırlatan yol, kayalıklar ve sık ağaçlarla doluydu. Rüzgar, dallar arasında uğulduyor, Spaydırmen ise Kiko’nun omzunda miyavlayarak onlara eşlik ediyordu. Tapınağın girişine vardıklarında, ilk engelle karşılaştılar: Kapıya giden dar bir tünel, büyük kayalarla tıkanmıştı. Amca Çağatay, “Bu benim işim!” diyerek kollarını sıvadı. Güçlü kollarıyla kayaları birer birer kaldırıp kenara attı; ter içinde kalsa da, “Hadi, yol açık!” diye bağırdı. Amca Habib de durmadı; bir kayayı Çağatay’la birlikte kaldırarak, “Birlikte daha hızlı olur!” dedi ve gür sesiyle ekibi cesaretlendirdi. Amca Barış, Öğretmen Veysel, Baba Esad da kayaları kaldırmaya başladılar. Yenge Duygu, çantasından el fenerini çıkardı ve tünelin karanlık derinliklerini aydınlattı: “Işık olmadan yönümüzü bulamayız. Ben önden gidip yolu kontrol edeceğim.” Dedi. Fenerin ışığı, tünelin nemli taş duvarlarında yansırken ekip güvenle ilerledi. Kiko, “Herkes bir şeyler yapıyor, tam bir ekip olduk” diyerek sevinçle zıpladı. Spaydırmen’in kuyruğu havada sallanıyordu.
İkinci Aşama: Kapıdaki Şifre
Tünelin sonunda, son kapının önüne geldiler. Kapı, devasa bir taş levhaydı; üzerinde daha önceki kanyonda buldukları kutsal taşın sembollerine benzer karmaşık işaretler vardı. Ensar, haritayı elinde tutarak, “Bu semboller bir şifre olmalı. Daha önce böyle bir şey görmüştük,” dedi. Ecenaz, çantasından önceden labirentten aldıkları haritayı çıkardı ve dikkatle inceledi. “Bakın, haritadaki sembollerin sırası kapıdakilerle uyuşuyor. Şifreyi çözmek için bunları doğru sıraya koymalıyız.” Parmaklarıyla işaretleri eşleştirerek bir düzen buldu; gözleri, bulmacayı çözerken parlıyordu. Dede Mustafa, kapıya yaklaştı ve Sümerce yazıları okudu: “Burada, ‘Birlikte açılır, cesaretle çözülür’ yazıyor. Bu kapı, hepimizin elini bekliyor.” Amca Barış, “O zaman ne duruyoruz?” diyerek öne atıldı. “Herkes elini kapıya koysun!” Ekibin tamamı—Ensar, Kiko, Baba Esad, Anne Amine, Amca Habib, Yenge Esra, Amca Barış, Yenge Duygu, Amca Çağatay, Öğretmen Gülseren, Öğretmen Veysel, Dede Mustafa ve Ecenaz—ellerini kapıya koydu. Kapı, derin bir gürültüyle titreyerek açıldı. Ensar, “Birlikte başardık!” diye haykırdı; kapının taş yüzeyinden tozlar havaya kalktı.
Üçüncü Aşama: Tapınağın Kalbi ve Tuzaklar
Kapının ardında, altın parıltılarıyla ışıldayan geniş bir oda belirdi. Odanın ortasında, kaybolan medeniyetin hükümdar heykeli yükseliyordu. Kaidesinde, Bilgelik Taşı’nın kayıp parçası duruyordu. Ancak taş, bir mekanizmanın üzerindeydi ve etrafta tuzaklar vardı. Yere basıldığı zaman harekete geçen oklar, kayan taşlar ve gizli çukurlar. Anne Amine, “Çocuklar, dikkatli olun, burası tehlikeli,” diyerek etrafı inceledi. Spaydırmen’i kucağına aldı ve “Sen tuzakları bulabilir misin?” diye sordu. Spaydırmen, miyavlayarak yere atladı ve yerde bir iple oynamaya başladı. Sonra bu ipi çekti ve okların harekete geçmesini engelledi. Yenge Esra, “Taşı öylece alamayız,” diyerek yerden uzun bir sopa buldu. Taşa doğru uzanmaya çalıştığı ve dikkatli bir şekilde taşı yerinden oynattı. Taş yuvarlanırken Amca Habib bir kez daha devreye girdi. Hızlıca atılarak elleriyle taşı yakaladı. “Düştü düşecekti, ama bu bende güvende. Bu ekipte hiçbir şey yere düşmez.” dedi ve kahkahalarla taşı havaya kaldırdı. Taş, kutsal parçayla birleşti. Bilgelik Taşı tamamlandığında oda aydınlandı, duvarlar kayarak açıldı ve kaybolan şehrin tarihini anlatan tabletler ortaya çıktı.
Zafer ve Amaçlarına Ulaşma
Ensar, tabletleri dikkatle okudu: “Bu şehir, Anadolu’nun bilgelik ve barış merkeziymiş. Yüzyıllar önce bir depremle yer altına gömülmüş, ama Bilgelik Taşı mirasını korumuş. Bu taş, geçmişi aydınlatıyor ve geleceği şekillendirme gücünü bize bırakıyor.” Baba Esad, gözleri dolarak ekibe döndü: “Ensar, Kiko, sizler ve bu ekip köyümüzün tarihini kurtardınız. Artık geçmişimize sahip çıkabiliriz. Bu, hepimizin zaferi.” Kiko, Spaydırmen’i kucağına alarak odada zıpladı. “Hepimiz birer kaşifiz, değil mi baba? Tapınağın sırrını çözdük.” Ekip, Bilgelik Taşı ve tabletlerle tapınaktan çıktı. Amaçlarına ulaşmışlardı, kaybolan şehrin sırrı çözülmüş, köyün geçmişi gün yüzüne çıkmıştı. Tapınağın serin havası yerini zaferin sıcak coşkusuna bırakmıştı. Dışarıda güneş, bulutların arasından onlara gülümsüyordu.
Köy Kahvesi: Kutlama ve Veda
Köye döndüklerinde, kahvede büyük bir kutlama başladı. Bilgelik Taşı, masanın ortasına kondu. Köylüler, tabletleri hayranlıkla inceledi ve hikayeyi dinledi. Amca Habib, “Bu keşif, Sivas’ı dünyaya tanıtır, artık yıldızlar elimizde ve bu konuda hepimizin emeği var,” dedi. Yenge Esra, “Birlikte başardık, bu bir aile zaferi” diye ekledi. Kahvenin tahta sandalyeleri dolup taşmış, çay bardaklarının tıkırtısı sohbetlere karışmıştı. Tam o sırada Öğretmen Veysel’in telefonuna bir mesaj gelmişti. Öğretmen Veysel mesajı okudu: “Diyarbakır’a tayinim çıkmış. Yakında Öğretmen Gülseren ile birlikte veda edeceğiz, ama bu zaferle buradan ayrılmak gurur verici.” Köylüler, “Hikayemizi Diyarbakır’da anlat, Veysel Hoca.” diyerek onu alkışladılar.
Yeni Bir İlham ve Gelecek
Kutlama sürerken Ensar, kahvedeki bir köşeye çekildi ve telefonundan “bizyaziyoruz.com” adlı bir blog açtı. Blogda, Anadolu’nun gizemli yerleriyle dolu hikayeler vardı. Bir yazıda, Kapadokya’nın yer altı şehirlerinden ve Mardin’in kadim taş evlerinden bahsediliyordu. Kapadokya’da, peri bacalarının gölgesinde saklı tüneller, yerin altında uyuyan hazineler… Mardin’de ise dar sokaklarda yankılanan tarih, taş evlerin arasında gizlenmiş sırlar… Ensar, yazıyı okurken hayal kurmaya başladı… Kapadokya’nın serin tünellerinde mi koşacaklardı, yoksa Mardin’in sıcak taşlarında mı yeni bir macera bulacaklardı? Gözleri parladı ve Kiko’ya döndü: “Kiko, bir sonraki maceramızı buldum! Nevşehir’in tünelleri mi, Mardin’in taş evleri mi dersin?” Kiko, Spaydırmen’i okşayarak kahkahalar attı: “Sen seç, abi ama hemen gidelim, çok heyecanlıyım. Spaydırmen de hazır.” Ensar, Bilgelik Taşı’ndan aldıkları küçük bir haritayı masaya serdi ve “Bakalım yol bizi nereye götürecek,” dedi. Dede Mustafa, kahvedeki kalabalığa döndü ve gür sesiyle konuştu: “Birlikte çalışmak, en büyük güzelliktir. Bu zafer, kalplerimizi birleştiren bir çiçek gibi açtı; şimdi o çiçeği geleceğe taşıyın!” Sözleri, kahvedekiler de huzur yarattı ve herkes başını sallayarak bu anı kalbine kazıdı. Güneş batarken, Ensar ve Kiko çınarın altında oturdular; Spaydırmen yanlarında mırıldanırken, ufukta yeni bir macera onları bekliyordu.
Son Bölüme Kadar Okuyan Okuyucularımıza Not :
Ensar ve Kiko’nun bu yolculuğu, bir köyün tarihini aydınlatırken kalplerimize sıcacık bir ışık düşürdü. Onların cesareti, dostluğu ve bir aradaki gücü, bize hayallerin ne kadar kıymetli olduğunu fısıldadı. Bu hikaye, zorlukların üstesinden gelen bir ailenin sevgiyle örülmüş zaferi; her satırında umut, her anında bir tebessüm saklı. Gözleriniz parlayarak okuduysanız, bu güzel macerayı sevdiklerinize anlatın; çünkü böyle hikayeler paylaştıkça çoğalır, kalpten kalbe bir köprü kurar. Ensar ve Kiko’nun çiçeği, sizinle açsın.
Kim bilir belki bir gün Ensar ve Kiko yanınızdan geçer. Siz onları tanımasanız da yüzünüzde istemsiz bir gülümse oluşur.
Belki bir gün, bir kahve kokusu eşliğinde bu satırları hatırlayıp yeniden gülümsersiniz!
Yayımlayan